
تئاتر پروانه الجزایری محصول ۱۳۹۹ به کارگردانی غلامرضا خضری
کارگردان: غلامرضا خضری | ژانر: اجتماعی، درام | سال تولید: 1399 | تاریخ انتشار: 1402
مدت زمان: 87 دقیقه | نوع فیلم: تئاتر | مخاطب: خانواده | کیفیت: BluRay
فرمت: MP4 | محصول ایران | دستیار کارگردان: نرجس گرمازاده
خلاصه داستان:
فیلم پروانه الجزایری، داستان هفت جوان را روایت میکند که به ویلایی در جیرود رفتهاند. در آنجا، یکی از آنها با نام بابک، جان خود را از دست میدهد. این در حالیست که دیگران تلاش میکنند با یک بازی نمایشی او را به زندگی بازگردانند
بازیگران:
احمد پورک، محمدرضا محمدپور، زهرا باقرزاده، مهرشاد امینی زاده، نازنین شکیب، سارا صیادی، حسین احمد خسروی و…
درباره فیلم:
پروانه الجزایری (The Algerian Butterfly) فیلمی تئاتر، اجتماعی، خانوادگی و درام به کارگردانی غلامرضا خضری و نویسندگی پیام لاریان است که در سال 1399 ساخته و در سال 1402 منتشر گردید؛ در خلاصه داستان فیلم تئاتر پروانه الجزایری آمده است: «هفت جوان به ویلایی در جیرود میروند؛ در آنجا، یکی از آنها با نام بابک، جان خود را از دست میدهد؛ این در حالیست که دیگران تلاش میکنند با یک بازی نمایشی او را به زندگی بازگردانند»؛ غلامرضا خضری موسس گروه نمایشی کلاغها در سال 1381، فعالیت هنری خود را با نمایش «سیاه سفید خاکستری» آغاز کرد؛ وی زیر نظر استاد حسین دهقانی، تئاتر را آموخته و بعدها زیر نظر اساتید دیگر همچون پیام لاریان، مسعود دلخواه، ایرج صغیری، عطا الله کوپال و… دورههای پیشرفته نویسندگی، کارگردانی و بازیگری را گذراند؛ گروه نمایشی کلاغها موفق به برگزاری دو دوره جشنواره استانی تئاتر انگلیسی شده و از سال 1390 به طور آکادمیک و حرفهای کارگاه بازیگری کلاغها را تشکیل داده است؛ پروانه الجزایری عنوان نمایشنامهای از پیام لاریان است که در دورههای سی و پنجم و سی هفتم جشنواره بینالمللی تئاتر فجر تندیس بهترین نمایشنامه را دریافت کرده است؛ این نمایشنامه دو بار در سالهای 1395 توسط انتشارات نمایش و بار دوم در سال 1397 توسط نشر ورا به چاپ رسیده است؛ نمایشنامه پروانه الجزایری بارها توسط کارگردانان ایرانی به روی صحنه رفته است؛ احسان زیورعالم، منتقد تئاتر درباره این نمایشنامه مینویسد: «لاریان در پروانه الجزایری شانس آن را مییابد تا زمان را درهم بریزد و از آن مفهومی ساختگی بیافریند، مفهومی که از دل برداشتهای متعدد سینمایی میآید؛ اما انتزاع وی با نوعی یأس همراه است؛ او برخلاف قهرمان «بازگشت به آینده» نمیتواند زمان را شکست دهد یا همانند کوپر در «بینستارهای» حداقل پس از تجربه یک کرمچاله، به آیندهای که میتوانسته دیده باشد، امیدوار باشد؛ شخصیتهای پروانه الجزایری امیدی به زمان ندارند؛ مگر آنکه در حال به پایان میرسیدند»؛ محمدحسن خدایی، منتقد مینویسد: «این نمایش تذکار میدهد که چگونه روایت و بازنمایی زندگی روزمره، توان آن را دارد که از نو امر برگشتناپذیر را با تکنیک تکرار، بار دیگر بازسازی کرده و پایانی خوش رقم بزند»؛ دکتر رفیق نصرتی، استاد تئاتر دانشگاه تهران نیز درباره این نمایش مینویسد: «ساختار هندسی این نمایش یک هذلولی است و نقطه هندسی این هذلولی دری است با دو دستگیره که از دو سو باز میشود و یکی به روایت نیمه بالای ساختار هندسی و دیگری به سوی پایین آن»؛ پروانه الجزایری برنده تندیس بهترین نمایشنامه از سی و پنجمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر شده است